Artyści

Stefan Friedmann

Utalentowany i lubiany aktor i satyryk. Często mówi o sobie, że poczucie humoru wyssał z mlekiem ojca, Mariana Friedmanna, który był znakomitym aktorem komediowym. W latach 1968-74 był aktorem Teatru Współczesnego w Warszawie. Wraz Jonaszem Koftą stworzył radiowy duet satyryczno-komediowy, który rozpoczął niezapomniany cykl „Dialogi na cztery nogi”. Ceniony jako aktor kabaretowy. Wystąpił w wielu filmach min: „Na kłopoty... Bednarski” z 1986 roku, „Polowanie na muchy” – 1969, „Krajobraz po bitwie” – 1970, „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?” – 1978. Prowadził teleturniej w TVP „Poszukiwacze Skarbów”. Ostatnio widzowie telewizyjni mogą go oglądać w roli sympatycznego dziennikarza radiowego w bardzo popularnym serialu „Klan”. Jest zapalonym kibicem sportowym. Jak sam podkreśla, jego miłością jest piłka nożna.

Edyta Geppert

Znana, lubiana i ceniona piosenkarka. Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Piosenki Średniej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Piotra Loretza (późniejszego męża). Zadebiutowała w 1984 na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, gdzie zdobyła I nagrodę. Współpracowała z kabaretami Wojciecha Młynarskiego i Jana Pietrzaka. Od 1985 występowała z własnymi recitalami, z repertuarem polskim oraz piosenkami w języku francuskim, hiszpańskim i angielskim.

W 1987 przebywała w Paryżu na stypendium MKiS i rządu francuskiego. Wzięła udział w koncercie z okazji 100-lecia paryskiej Olympii.

Koncertowała w Belgii, Czechosłowacji, Francji, Niemczech, ZSRR, Anglii oraz w ośrodkach polonijnych USA, Kanady i Australii. Jest laureatką nagrody im. Karola Musioła na KFPP Opole '84 za interpretację piosenki „Jaka róża, taki cierń”, Grand Prix oraz nagrody FIDOF na festiwalu w La Valetta (Malta) w 1985, I nagrody w kategorii recitalu na Ogólnopolskich Spotkaniach Estradowych w Rzeszowie w 1985, Złotej Liry i nagrody publiczności na festiwalu w Bratysławie w 1985, Grand Prix w koncercie piosenki aktorskiej i kabaretowej na KFPP Opole '86 za piosenkę „To nic, że to sen”, Victora dla najciekawszej osobowości TVP w latach 1987–88, II nagrody i nagrody dziennikarzy na festiwalu w Scheveningen (Holandia) w 1990 i Grand Prix na KFPP Opole '95 za „Idź swoją drogą”.

W 1998 ukazał się album CD „Pamiętnik, czyli kocham cię życie”, zawierający niepublikowane na CD nagrania z lat 1984–85.

W listopadzie 2002 roku ukazał się nowy album artystki pod wymownym tytułem „Wierzę piosence”.

Lombard

Zespół „Lombard” istnieje na rynku muzycznym już ponad 20 lat, nagrał wiele płyt długogrających, na każdej z nich znajdują się dobrze znane i lubiane przeboje, zagrał tysiące koncertów, gromadząc na nich rzesze publiczności.

Niezmiennym liderem „Lombardu” jest Grzegorz Stróżniak, kompozytor wszystkich największych przebojów i utworów zespołu. Grzegorz jest też jedynym właścicielem nazwy i kontynuatorem tradycji zespołu „Lombard”.

W 1999 roku wokalistką „Lombardu” została Marta Cugier. Pierwsza płyta po dziesięciu latach przerwy, pt. „Deja'vu”, ukazała się w 2000 roku, kiedy to zespół związał się długoletnim kontraktem fonograficznym. Tą nowoczesną płytą „Lombard” poszerzył grono fanów o kolejne pokolenia. Utwory takie jak „Deja'vu - to już było”, „Patrz! Patrz!”, „Machina myśli” często gościły na listach przebojów w radiach i TV.

Zespół wciąż tworzy nowe utwory jednak szanuje i pielęgnuje przeszłość. Na koncertach „Lombardu” usłyszysz te najnowsze, ale również „Przeżyj to sam”, „Szklaną pogodę”, „Gołębi puch”, „Ostatni taniec” i wiele innych, dobrze znanych i lubianych przebojów. Dzięki temu na koncertach zespołu bawi się ta najmłodsza jak i „najstarsza młodzież”. Muzyka „Lombardu” łączy pokolenia. Zespół ma na swoim koncie już kilkaset koncertów w całej Polsce, w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, USA i na Litwie, a ilość odwiedzanych miejsc w kraju i za granicą z roku na rok się powiększa.

W 2002 roku „Lombard” obchodził swoje 20-lecie. Z tej okazji w Programie 3 Polskiego Radia w Studio im. Agnieszki Osieckiej nagrał płytę koncertową „Lombard 20 lat - przeżyj to sam”. Płytę promował teledysk do utworu „Przeżyj to sam” nakręcony po 20 latach jak i przepiękna ballada „Anka” w akustycznej wersji.

Oprócz pracy nad kolejnymi albumami zespół, zaczął ulepszać i uatrakcyjniać koncerty. Lombard podczas dwugodzinnego koncertu tworzy multimedialne widowisko w którym żywa muzyka, zrealizowana w profesjonalny sposób, wspierana jest przez najbardziej ulotne wizje artystyczne. W sposób nowatorski podczas koncertu zespołu łączą się różne sposoby wyrażania muzyki: grafika komputerowa, teledyski, światła, pirotechnika sceniczna, lasery, aż po realizację na żywo podczas koncertu. Poszczególne części koncertu są starannie przygotowane i realizowane tak by tworzyły jednorodną całość, składającą się na wszechogarniające Show! Zespół dla swoich fanów przygotował również pół-akustyczne, a dla międzynarodowej publiczności angielskojęzyczne wersje utworów.

Pod koniec 2005 roku ukaże się nowa płyta „Lombardu” - „Musical”. Płyta jest koncepcyjna i przemyślana, zespół porusza w niej ważne problemy współczesnego świata. Na początku 2004 roku w związku z pobytem zespołu na Wzgórzach Golan w Izraelu i koncertem charytatywnym w Obozie Sił Pokojowych ONZ ukazał się utwór „I say stop!” w którym zespół protestuje przeciw przemocy i terroryzmowi.

Radosław Pazura

Absolwent Wydziału Aktorskiego PWSFTViT w Łodzi. Jako aktor zadebiutował w serialu „Pogranicze w ogniu”, gdzie został zauważony przez krytykę i zdobył sympatię publiczności. Zagrał w ponad 30 filmach. Do najbardziej znanych i najlepiej pamiętanych obrazów z jego udziałem należą: „Szwadron”, „Dama kameliowa”, „Nic śmiesznego”, „Nocne graffiti”, „Boża podszewka”, „Pokój 107”, „Moja Angelika”. Największą sławę przyniosły mu filmy: „Demony wojny wg Goi”, „Operacja Samum”, „Chłopaki nie płaczą” oraz serial „Policjanci”. Ostatnio mogliśmy go zobaczyć w produkcji „Gulczas, a jak myślisz...”.

Krzysztof Piasecki

Jeden z najbardziej popularnych satyryków i artystów kabaretowych w naszym kraju. Karierę rozpoczynał w 1974 roku od występów z Wojciechem Bellonem. W 1976 roku założył kabaret „Gralak Marian” i nawiązał współpracę z III Programem Polskiego Radia. Występował w kabarecie „Stodoła”, „Młoda Egida”, „Pod Egidą” Jana Pietrzaka w Warszawie. W 1989 roku wraz z Andrzejem Sikorowskim i Andrzejem Zauchą założył trio „Sami” oraz „Kabaret Krzysztofa Piaseckiego”. Od 1986 roku współpracuje z Januszem Rewińskim. To właśnie z Rewińskim stworzył program „Ale plama”, który zyskał ogromną popularność i sympatię widzów telewizyjnych.

Jan Pietrzak

Jan Pietrzak to autor tysięcy piosenek, monologów, felietonów oddających polskie nastroje i realia ostatniego półwiecza. Niezrównany komentator społecznych i politycznych przygód społeczeństwa przełamującego zniewolenie komunistycznego ustroju.

Popularność i uznanie zyskał jako twórca i lider dwóch satyrycznych kabaretów: studenckiego w Hybrydach i Kabaretu pod Egidą. Studencki kabaret Hybrydy, założony i prowadzony w latach 60-tych. przez Pietrzaka był w tym okresie jednym z ważniejszych przejawów niezależnej kultury studenckiej. Nowatorski w sensie formalnym, odważny satyrycznie – wyróżniał się zdecydowanie na tle innych studenckich zespołów tamtego okresu. Jan Pietrzak, który zawsze miał nosa do promowania „talentów” – umożliwił tam start artystyczny wielu znanym potem osobom. Pierwsze kroki stawiali na scenie Hybryd m.in. Jonasz Kofta, Adam Kreczmar, Stefan Friedman, Maciej Damięcki, Maciej Pietrzyk, Wojciech Młynarski.

Kabaret, oskarżony w atakach prasowych o podważanie kierowniczej roli partii i demoralizację socjalistycznej młodzieży został w 1967 roku wykluczony z ruchu studenckiego. Kabaret pod Egidą powstał jesienią 1967 roku jako artystyczna kontynuacja studenckiego kabaretu Hybrydy. Filarami pierwszej edycji, poza liderem Janem Pietrzakiem, byli Jonasz Kofta, Adam Kreczmar, Jan Raczkowski, Krzysztof Paszek, Hanna Okuniewicz, Barbara Kraftówna, Anna Prucnal, Kazimierz Rudzki, Wojciech Siemian, Wojciech Brzozowicz oraz Jan Stanisławski. Niezwykłą popularność zyskał Kabaret pod Egidą w czasie odwilży politycznej po upadku Gomułki i objęciu władzy przez Gierka. Tak będzie się działo przez wszystkie kolejne lata, że zmiany polityczne mają wyraźny wpływ na wymowę programów kabaretowych. Wynika to z faktu, że głównym przedmiotem zainteresowania tego zespołu są najważniejsze sprawy polityczne i społeczne kraju. Z tego powodu ciśnienie władz wielokrotnie uniemożliwia popularyzację kabaretowych utworów.

Pod koniec lat siedemdziesiątych zespół coraz częściej był przeganiany z kolejnych lokali i zakazany w komunistycznych mediach. Wybuch Solidarności w sierpniu 80-tego roku sprawił że Kabaret pod Egidą stał się niezwykle popularny w całej Polsce. Pieśń „Żeby Polska była Polską” Włodzimierza Korcza i Jana Pietrzaka określana była mianem hymnu Solidarności. Stan wojenny ponownie zdelegalizował działalność kabaretową. Dopiero od polowy lat osiemdziesiątych Kabaret pod Egidą ponownie zaistniał publicznie ciesząc się jak zwykle olbrzymim powodzeniem u publiczności. Występujący wtedy artyści to: Ewa Dałkowska, Ewa Błaszczyk, Edyta Geppert, Piotr Fronczewski, Wojciech Pszoniak, Jerzy Dobrowolski, Janusz Gajos, Kazimierz Kaczor, Paweł Dłużewski, Marek Majewszki, oraz Krzysztof Daukszewicz.

Cechą charakterystyczna kabaretu pod Egida odróżniającą go od innych tego typu zespołów jest odważne poszukiwanie prawdy w życiu publicznym, piętnowanie zakłamania, i ostre satyryczne widzenie rzeczywistości. Poza osobami wymienionymi powyżej, znaczący wpływ na artystyczny wyraz kabaretu Pod Egidą mieli następujący artyści: Andrzej Szczepkowski, Krystyna Sienkiewicz, Danuta Rinn, Renata Zarębska, Agnieszka Fatyga, Emilian Kamiński, Jacek Kaczmarski, Marcin Wolski, Stanisław Klawe, Marcin Daniec, Maciej Damięcki, Krzysztof Heering, oraz Krzysztof Piasecki.

Ryszard Rynkowski

Popularny piosenkarz, kompozytor i pianista. W latach 1977–78 był pianistą grupy Gramine. Później współpracował z zespołem Victoria Singers, początkowo jako instrumentalista, a po odejściu Grzegorza Markowskiego, jako wokalista. Z formacji tej powstała w 1979 grupa Vox, z którą związany był do czerwca 1987 jako wokalista i kompozytor. Napisał wówczas m.in. piosenkę „Masz w oczach dwa nieba”, która zdobyła III nagrodę na KFPP Opole '79, oraz „Bananowy song”, nagrodzony Brązową Lirą na festiwalu w Bratysławie w 1980. Od 1987 występuje jako solista. Jest laureatem I nagrody na KFPP Opole '89 za „Wypijmy za błędy”, nagrody dziennikarzy na KFPP Opole '90, I nagrody w konkursie kompozytorskim zorganizowanym przez hiszpański Czerwony Krzyż w 1991, Grand Prix na festiwalu w Çesme (Turcja) w 1992 za wykonanie własnej piosenki „Szczęśliwej drogi, już czas”, Grand Prix i I nagrody na KFPP Opole '94 za piosenkę „Mrok”, nagrody Oddziałów Terenowych TVP S.A. i nagrody Programu I PR i dziennika „Rzeczpospolita” za „Ten sam klucz” na KFPP Opole '99. W 1994 roku podczas Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu piosenką „Mrok” zdobył dwie nagrody w konkursie Premier i Grand Prix.

W marcu 1998 roku z serii „Złota Kolekcja”, została wydana płyta Ryszarda Rynkowskiego pt.: Inny nie będę. Album ten zawiera największe przeboje piosenkarza, m.in. „Wypijmy za błędy”, „Ach, te baby” (w duecie z Andrzejem Zauchą) czy „Szczęśliwej drogi już czas”.

Stanisław Sojka

Stanisław SOJKA to wybitny śpiewak jazzowy, pianista, kompozytor i autor tekstów. Swoją muzyczną drogę rozpoczyna jako sopran w chórze katedralnym w Gliwicach. Debiutuje w listopadzie 1978 roku recitalem w Filharmonii Narodowej w Warszawie w ramach cyklu „Jazz w Filharmonii”. Zapis tego występu znajdzie się na jego pierwszym albumie zatytułowanym „Don't you cry”. Śpiewa tam utwory R. Charles'a, S. Wonder'a, Beatles'ów, Gershwin'a. Zafascynowany zwłaszcza czarna muzyką, prezentuje własne interpretacje klasyków jazzu, soul, bluesa, ale także polskich kolęd czy pieśni ludowych.

W 1981 roku ukazuje się płyta „Blublula”. Zawiera porywające wykonania takich standardów jak „I'm just a lucky so and so” D. Ellington'a czy Naima J. Coltrane'a. Całość z towarzyszeniem Tria W. Karolaka. Płyta staje się „Jazzową płytą roku '81” i rozchodzi się w „złotym” nakładzie. To wtedy właśnie legendarny amerykański animator i krytyk jazzowy W. Connover goszczący w Polsce podczas festiwalu Jazz Jamboree usłyszawszy Soykę, miał powiedzieć: ten facet, to najlepiej strzeżony sekret muzyki polskiej.
Sojka jest gościem wielu festiwali nie tylko jazzowych w Europie (All Stars Jazz Fest – Stockholm, Umbria Jazz – Perugia, Nancy Jazz Festival).

W 1988 roku rozpoczyna długoletnią, owocną współpracę z Januszem „Yanina” Iwańskim – gitarzystą – współtwórcą charyzmatycznej grupy „Tie Break” reprezentującej progresywne skrzydło polskiej sceny jazzowej lat 80-tych.

Duet Sojka/Yanina dużo koncertuje i nagrywa. O albumie „Acoustic” (wydanym w 1991 roku z duchowym i finansowym wsparciem – Dietera Meyera z grupy „Yello”) mówi się, że o kilka lat wyprzedził modę na koncerty/płyty pop – unplugged. „Acoustic” jak i następujący po nim album „Neopositive” rozchodzą się w multiplatynowych nakładach, a piosenka „Tolerancja” staje się wielkim przebojem.

6 lutego 1995 roku ukazuje się piętnasty longplay zatytułowany „Retrospekcja”. Album jest zapisem koncertowych wykonań największych hitów z lat 1983–1994 zarejestrowanych w Krakowie w kwietniu 1994 roku.

W latach 1996–2002 wychodzą m.in. albumy takie jak „Polskie Pieśni Wielkopostne” czy „Sztuka Błądzenia”. W 2003 roku Stanisław Sojka komponuje i nagrywa muzykę do słów „Tryptyku Rzymskiego” Jana Pawła II. 4 listopada tegoż roku podczas uroczystego koncertu z okazji imienin Ojca Świętego w Watykanie wraz z zespołem wykonuje fragmenty utworu. Autor bije brawo...

Justyna Steczkowska

Piosenkarka, kompozytorka, aktorka. Jest obdarzona prawie czterooktawową skalą głosu. Pochodzi z bardzo muzykalnej rodziny. W rodzinnym zespole była skrzypaczką. Jednak jak sama wielokrotnie podkreśla, zawsze chciała śpiewać. Brawurowe wykonanie „Buenos Aires”, którym zwyciężyła w programie „Szansa na sukces” otworzyło jej drogę do sławy. Gdy w 1995 roku zdobyła pierwszą nagrodę na festiwalu w Karlshama, a następnie nagrodę w Sopocie wszyscy mówili, że osiągnęła szczyt. Okazało się, że to był dopiero początek. 1995 to rok „Dziewczyny Szamana” - pełnego poezji utworu, jakiego w Polsce jeszcze nie było. „Dziewczyna Szamana” to „Przebój Roku '95”, a także wielotygodniowy Nr 1 na Liście Przebojów Programu III i Muzycznej Jedynki. Krążek pod tym samym tytułem zyskał miano Platynowej Płyty, a sama wokalistka otrzymała prestiżowego Wiktora'96 w kategorii najlepszej piosenkarki i artystki estrady. Ustanowiła również absolutny rekord zdobywając 5 nagród Fryderyk'96. Reprezentowała nasz kraj na konkursie Eurowizji. Nagrała kilka płyt, każda była ogromnym wydarzeniem muzycznym. Największymi przebojami Justyny Steczkowskiej są: „Dziewczyna Szamana”, „Oko za oko, słowo za słowo”, „Za dużo wiesz” i „Za karę”.